එක් දහස් නවසිය ගණන් වල අන්තිම අග හරියේ වර්ෂයක එක්තරා දවසක් වුන එදින රාත්‍රියේ මා නිදාගනිමින් හිටියේ මා හිත මිතුරු කපිලගේ මහගෙදර (මේ කපිල ගැන “බයිට් ගැන කථා” වැනි මගේ පෙර ලිපිවල විස්තර වී ඇත.) ඔහුගේ කාමරයේය.බෙදා හදා ගැනීමට වෙන කිසිවෙක් නොසිටි නිසා මටම කියා තනි නිල නිවසක් තිබුණද මා වඩාත් ප්‍රිය කළේ හුදකලාව උයා පිහාගෙන කා ඔහේ උඩබලියාගෙන සිටීම නොව සමකාලීනයන් විසින් අවදානම් සහගත විය හැකි යැයි අනතුරු ඇඟවූවේ වුවද, මිනිසුන් අතර හැකි පමණ ගැවසීමට හා ඔවුන්ගේ ජීවිත තුළට එබී බැලීමටය.මෙහිදි පිරිමි දරුවන්ම හත්දෙනෙකු පවුලේ සිටියද, පිටස්තරින් පැමිණි කෙනෙකු වූ මා කෙරෙහි කිසිදු වෙනසක් නැතිව සලකමින් ඇතැම් විට ලෙඩෙහි දුකෙහි ඇප උපස්ථාපනය කළා වු ,ඉතාමත් කරුණාවන්ත මාතාවක් වූ ,කපිලගේ අම්මා කිසි කළෙක අමතක කළ නොහැක.
ඉදින් මේ කපිලලාගේ නිවස පිහිටා තිබුණේ උතුරු නැගෙනහිර මායිම් ගම්මානයක් තුළය.මේ ගම වටා තිබුණේකුච්චවේලි,කුම්පුරුපිඩ්ඩි,ඉරක්කන්ඩි දක්වා විහිදුනු කොටි ත්‍රස්තයන්ගේ බලය පැතිරුණු හා ඔවුන්ගේ කඳවුරු ගසා ගෙන තිබූ මහා වනයයි.ගම මැදින් උතුරු දෙසට දිව ගියාවූ එහි පිවිසීමට තිබු එකම මාර්ගය කෙළවර වූයේ කිලෝ මීටර 30 ක් පමණ දුරින් වූ තිරියායෙන් වුවද,මෙහි සිට කිලෝ මීටර 13 ක් පමණ දුරකින් ඒ සියළු ගමන් බිමන් ඇහිරී තිබිණි.එයට හේතුව වූයේ තිරියාය පමණක් නොව මහලන්කුලම,මයිල වැව යනාදි ගම් බිම් වලින් ජනතාව පළවා හරිමින් ඒ කොටස ද කොටි ත්‍රස්තවාදීන් තම ග්‍රහණයට ගෙන තිබීමයි.කොටි ත්‍රස්තයන්ගෙන් ජනතාව ආරක්ෂා කරගනු පිණිස හා ඔවුන්ගේ බලය තවත් රට තුළට ව්‍යාප්තිය වැලැක්වීම පිණිස සංග්‍රාමිකව අවශ්‍ය පරිදි ඇතැම් ගම්මානවල ලොකු කඳවුරුද ,ඇතැම් ගම්මානයන්හි කුඩා කඳවුරුද වශයෙන් ඉතිරි වී තිබූ සෑම ගමකම පාහේ හමුදා කඳවුරක් බැගින් පිහිටුවා තිබුණි.ඒ හැරෙන්නට ගම්වැසියන්ගෙන් අතුරෙන් බඳවා ගන්නා ලද භටයන්ගෙන් සමන්විත ග්‍රාමාරක්ෂකයන්ගේ මුර කපොළු ද ගමෙහි තැනින් තැන පනවාතිබුණි. මෙහි කෙළවරම තිබූ මිනිසුන් වසන ගම්මානය වූයේ අප සිටි තැනින් කිලෝ මීටර 13 කට එපිටින් වූ කිවුලේකඩ නම් වූ ගම යි.මේ කියන දිනයේ පාන්දර 1 කට 2 කට පමණ උඩ ගොස් බිම වැටුණේ ගසක කොලයක් බිම වැටුණ විට ඇසෙන තරමේ තිබූ නිහැඬියාව බිඳදමමින් ඇසෙන්නට වූ මහා වෙඩි හා මෝටාර් පිපිරෙන ශබ්ද නිසාය. වෙඩි හුවමාරුවීම් අපට අමුත්තක් නොවූවද එහි ශෛලිය වෙනදාට වඩා බැරෑරුම් එකක් බව අපට වැටහුණි.අපගේ උපකල්පන සැබෑකරමින් පැයක් හමාරක් පමණ යන විට මුළු පරිසරයම ගුගුම් දෙමින් ආටි ගසන හඬ ඇසුණෙන් කවර හෝ අසල ගමකට කොටි පැමිණ ප්‍රහාරයක් එල්ල කර ඇති බවත් පළා යන කොටි ඉලක්ක කර ප්‍රධාන කඳවුරේ සිට ඔවුනට කාලතුවක්කු ප්‍රහාර එල්ල කරන බවත් තේරුම් ගත හැකි විය. හිමින් සීරුවේ අසල තිබූ ග්‍රාමාරක්ෂක පොයින්ට් එකකට කිට්ටුවී එතැන සිටි දන්නා හඳුනන ග්‍රාමාරක්ෂක භටයන් ඇසූ විට දැනගන්නට ලැබුණේ කෙළවරම පිහිටියාවූ කිවුලේකඩවල ගමට කොටි පැන විසාල හානියක් කර ඇතිබවයි.එතැන් පටන් මමත්,කපිලත් නිදිවර්ජිතව නොඉවසිල්ලෙන් සිටියේ කොයි වේලේ එතැනට යම්දෝයි කියා කල්පනා කරමිනි.යන්තම් එළිය වැටෙන විටම ගම පුරා ඇවිද කෙසේ හෝ ෆුට් සයිකල් කටු දෙකක් සොයාගත් අපි දෙදෙනා කිවුලකඩවල බලා එක පිම්මේ පාගන්නට පටන් ගතිමු.මෙහිදී ගම්මාන කිහිපයක් පසුකර යෑමට සිදුවන අතර ඇතැම් තැන්වල මාර්ග බාධක ඒ වන විටත් විවෘත කර නොතිබු නිසා ඒ මඟහැර හොර පාරවල් සොයාගෙන අපි නොනැවතීම ගොස් කොටි පනින ලද ගම වෙත ළඟා වීමු.ඇත්ත වශයෙන්ම ගම වෙත තදබල ප්‍රහාරයක් එල්ල වී ඇත.ගම කෙළවරම තිබූ හමුදා කඳවුර වෙත ප්‍රහාරයක් එල්ල කරන අතරම ගමෙහි තැනින් තැන පිහිටුවා තිබූ ග්‍රාමාරක්ෂක පොයින්ට් වලටද පහරදෙමින් උන් ගමට පැන ඇත.පවුල් විස්සක් තිහක් පමණ විසු මේ කුඩා ගමක් වූ මෙහි පිහිටුවා තිබූ මෙහි හමුදා කඳවුරද කුඩා භටපිරිස් සංඛ්‍යාවකින් යුක්ත වූවක් විය.ඔවුන්ගේ කඳවුර හැටියටද භාවිතා කරනු ලද්දේ අතහැර දමන ලද පාසලක් වැනි කුඩා තනි ගොඩනැඟිල්ලක් හා සෙවිලි තහඩු වලින් සකසා ගත් තවත් ආවරණ කිහිපයක් පමණි.මෙහිදී එල්ලවු අනපේක්ෂිත දැඩි ප්‍රහාරය නිසා කඳවුරට බලවත්සේ හානි වී තිබූණි. අපි සුන්බුන්ව තිබූ හමුදා කඳවුර දැක බලාගනිමින් යළිත් නිවෙස් වලට රොක් වෙමින් සිටි ගම්වැසියන්ගෙන් ද තොරතුරු විමසීමු.මෙහිදී අප මිත්‍රයෙකුගේ පවුලේ අයගේ ජීවිත බේරී ඇත්තේ අපූර්ව ආකාරයටය.කොටි කටේ සිටින්නන් බැවින් මේ ගම්මානවල ජීවත් වීමට සිදුව ඇති ජනයා කොටි ත්‍රස්තයන් ගමට පැන කරන්නාවූ කුරිරු ඝාතනයන්ගෙන් රැකවරණය පිණිස නොයෙකුත් උපක්‍රම සකසා ගෙන තිබුණි.අප මිත්‍රයාගේ නිවසේ කාමරයක් තුළ පොළව යට රහස් බිම්ගෙයක් තනා තිබූ අතර කොටින් ගමට පැන පහරදෙන පළමු මොහොතේම අප මිත්‍රයා, වරකට එක් අයෙකුට රිංගා යා හැකි තරමේ විවරයකින් යුක්තව ඇතුළේ තුන්හතරදෙනෙකුට අපහසුවෙන් සිටිය හැකිවූ මෙම භූගත කුටියට පවුලේ අය රිංගවා එම විවරය ලෑලි කැබැල්ලකින් වසා දමා එය නොපෙනෙන ලෙසට ඒමතට විශාල හා බරැති වූ වී පුරවන ලද දැව පෙට්ටගම තල්ලු කර ඉන්පසුව ඔහු ද නිවසේ වහලයට ගොඩවී සිට කොටීන්ගේ සියළු ක්‍රියාකාරකම් ගැන විමසිල්ලෙන් සිට ඇත.මේ ආකාරයට වාසස්ථාන තුළ භූගත රක්ෂාවරණ තනාගෙන සිටි තවත් කිහිපදෙනෙක් ගැන අප දැන සිටියෙමු.එයින් එක් තැනක් වශයෙන් මෑතක දී බදුල්ල හාලිඇල ඌව විද්‍යා පාසලේ සිසුන් පිරිසක් අධ්‍යාපන චාරිකාවක් යන අතරතුරදී වැවක දියනාන්නට ගොස් එම සිසුන් සිව්දෙනෙකු මිය ගිය ගෝමරන්කඩවල,මැදවච්චිය ප්‍රදේශය හා සම්බන්ධ වෙයි.මෙම සිසුන් එදින රාත්‍රී නවාතැන් ගෙන සිටි පන්සලේ එකල ත්‍රස්ත කලබල සමයේ විසු නායක හිමියන් විසින් අපූර්ව උමං කුටිපෙළක් ඉදිකර තිබූණා මතකය.මෙය ගම්වැසියන් ඉදිකර තිබූ ගොරහැඩි ,අපහසුතා හා දුක් ගෙන දෙන බිම්ගෙවල් වැන්නක් මෙන් නොව ,පඩිපෙළකින් පහතට බැසිය හැකි,සයනයන් ද තිබූ මනා ලෙස සුණු පිරියම් කළාවූ සුගන්ධවත් කුටි ඇති,අතිරේක ආහාර පාන ගබවා ඇත්තාවූ,උක්කුටියෙන් , අපාසුවෙන් නොව මනාව සිටගෙන ගමන් කළ හැකියාවකින් යුතුවූ,උම්මග්ග ජාතක කථාවේ පරිදි මියුලු නුවර වේදේහ රජු වෙනුවෙන් මහෝෂධ පණ්ඩිතයන් වහන්සේ ඉදිකළ උමං පෙළ සිහිගන්වන්නක් විය.මට මතක හැටියට මෙම උමඟට පිවිසියෙකුට වැව අසලින් පිටට යාමේ හැකියාව ඇති රහස් දොරටුවක් ද තිබුණි.
නැවතත් මුල් කථාවට පිවිසියහොත් අප කිවුලේකඩ ගම්මානයට එල්ලවූ කොටි ප්‍රහාරයේදී කවර හේතුවක් නිසා හෝ සාමාන්‍ය සිවිල් වැසියන් ඝාතනය උන්ගේ මුඛ්‍ය අරමුණ නොවූ වග පෙනී ගියේය.සාමාන්‍යයෙන් සිංහල ගම්මාන වලට කඩා පනින කොටි ත්‍රස්තයින්ගේ ඉලක්කය වූයේ හැකි තරම් වැසියන් ඝාතනය කිරීමයි.මෙහිදී ඔවුන්ගේ කෲරභාවය මැනවින් පෙන්නුම් කරන ලද ලක්ෂණයක් වූයේ කෙතරම් ගිනි අවි උන් සතුව තිබුණද අසරණ වැසියන් මරා දමන ලද්දේ කැති,මන්නා පිහි යනාදි කැපෙන සුළු ආයුධයන්ගෙන් කපා කොටා දැමීමෙනි.මේ ඝාතනයන්හිදී මරා දැමෙන මනුෂ්‍යයන් බත් කටක් කමින් සිටින බව හෝ අත දරුවෙකුට කිරි පොවමින් සිටින බව හෝ වැසිකිලි,කැසිකිලි යමින් සිටින බවක් හෝ අදාළ නොවීය.එසේම කිරි බොන අත දරුවෙකු ද,අත පය වලංගු නැති නිසා ඇඳටම සීමාවී සිටින වයෝවෘද්ධ පුද්ගලයෙක් ද,එසේත් නැතිනම් ගැබිණි මාතාවක ද,ඇයගේ කුසේ සිටි නොමේරු කලලයක් යැයිද වෙනසක් නැතිව අති අමානුෂික ලෙස මරා දමන ලද්දෝය.නමුත් මෙම ගමට එල්ල කරන ලද ප්‍රහාරයේ දී මරා දමනු ලැබ සිටියේ සිවිල් වැසියන් දෙදෙනෙකු පමණි.එයින් එක් අයෙක් නම් හමුදා කඳවුර ඉදිරිපිටම තිබු සමූපකාර වෙළඳ සලෙහි රාත්‍රී මුරකරුවායි.අනෙක් පුද්ගලයාගේ පවුලේ උදවිය අප දැන සිටි අය බැවින් අපි එම නිවසට ගොඩවී තොරතුරු විමසීමු.මෙහි මියගිය පුද්ගලයාගේ පුත්‍රයෙකු වූ 7 ශ්‍රේණියේ හෝ 8 ශ්‍රේණියේ ඉගෙනුම ලබන දරුවෙක් එදින සිදුවූ දෙය අප හට විස්තර කළේය.ගමට කොටි පැන්න බව දැනගන්නට ලැබුණද මොවුන්ට කිසිදු තැනකට පළායෑමට තරම් ඉඩ අවකාශයත් නොලැබු‍ණේ වෙඩි හුවමාරුව සිදුවන්නාවූ කඳවුරු භූමිය එම නිවසේ සිට මීටර කිහිපයක් නුදුරේ වීම නිසාය.එකම එක් කාමරයක් පමණක් තිබූ ඒ නිවසේ පියාට ආරක්ෂාවට කළ හැකිව එකම පියවර වූ දොර පියන් තදින් වසා ගෙදර සියල්ලෝම ඇඳක් යටට රිංගවීමයි,(මේ ගෙදර තිබුණේද එක් ඇඳකි). නිවෙස් තුළට කඩාපනින ලද කොටි මරුවන් ටික වේලාවක් ඇතුළත මෙම නිවසේ ද දොර කඩාදමා කොටි ත්‍රස්තයන් ඊට ඇතුළු වි ඇත.නිවස තුළ සෝදිසි කළ උන්ගෙන් එකෙකු මෙම ඇඳ යටටද එබී බලා ඇත.සියල්ලන්ගේ අවසාන පැමිණ ඇතැයි සිතූ පියා වහා එළියට පැමිණ ඹහු අත වූ දිගැති ඇලුමිනියම් බඳැති ටෝච් එක මොළවා වැරෙන් පහරක් එම කොටි ත්‍රස්තයාගේ මුහුණට ගසන ලදී.මෙයින් කෝපයට පත් එම ත්‍රස්තයා විගසින් ඌ අත දරා සිටි RPG අවිය බිමින් තබා උරේ රඳවා සිටි සැහැල්ලු ගිනි අවියක් ගෙන එම පියාගේ පපුවට එල්ල කර වෙඩි තබා හදිසියේ කිසිවෙකු කැඳවනු ලැබූවෙන් නිවසින් බැහැරව ගොස් ඇත.බෙහෙවින් බියට පත්වූ කුඩා දරුවන් තම පියා ලේ විලක් මැද ඇද වැටී සිටියදී කිසිවක් කර කියා ගත නොහැකිව ආධාරක සේනාංක එහි පැමිණ ඔවුන් සොයාගන්නා තුරු ඇඳ යටට වී තම පියාට අත්වූ ඉරණම ගැන වචනයෙන් විස්තර කර නොහැකි තරමේ දැඩි ශෝකයෙන් තැවුණ ද අඬන්නට පවා නොහැකි බියකින් පසුවෙමින් සිට ඇත.අප එහි යන විටත් කුඩා කාමර කැබැල්ලක් වු එහි එකී අසරණ දරුවන්ගේ පියාගේ සිරුරින් ගලා ගිය උණු ලේ ධාරාව ගෙබිම මත දකින්නට තිබුණි.
අප එම ගමට ගොස් ටික වේලාවක් යන විට තවත් අතිරේක සේනාංක පැමිණ ප්‍රදේශය පිරික්සා කර බලා එහි ආරක්ෂාව තහවුරු කර ගම්බිම් හැර යන්නට සූදානම් ව සිටි ගම්වැසියන්ගේ සිත්හි බිය තුරන් කරන්නට කටයුතු යොදන්නට වූහ.මෙහිදී මගේත්,කපිලගේත් ඇස් උඩගොස්,තොල කට වියලී,හීන් දාඩිය දමා ,මුත්‍රා කිරීමේ අවශ්‍යතාවයක් වැන්නක් ද ඇතිවුනේ ඊට නොබෝ වේලාවකට උඩදී අප ඇවිද ගිය,අප නැවතී කතාබහ කරමින් සිටි ඇතැම් තැනකට අඟල් ගණනාවකට එහායින් කොටින් විසින් වළලා දමා ගොස් තිබූ ජොනී බට්ටන් රාශියක් හීන් සීරුවේ මහත් ප්‍රවේශමෙන් එකී හමුදා භටයන් විසින් සොයාගෙන ගොඩගන්නා අයුරු දුටු විටය. මෙහිදී කොටින් විසින් උන්ගේ දේශීය නිෂ්පාදයක් ලෙස හැඳින්විය හැකි මෙම පීඩන බෝම්බ අසුරා ගෙනෙන ලද තද කොළ පැහැති පසුබිමේ කළු තඩි දෙමළ අකුරෙන් “ජොනී” යැයි මුද්‍රිතව තිබූ හිස් කුඩා කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටි කිහිපයක් සිහිවටන වශයෙන් මා සතුකර ගතිමි.එහෙත් පසුකළෙක මගේ එම අතීත ස්මරණයන්ට අකමැති අපගේ ගෙදර උදවිය මා ගෙදර නැති අවස්ථාවක ඒවා ගිනි තබා විනාශ කර තිබුණි.
මගේ කොළය 
ප්‍රතිචාරයක් ලබාදෙන්න