බර සැහැල්ලුව හා ජාතීන්

                             ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්ව විද්‍යාලයේ සමාජ විද්‍යා අධ්‍යයන අංශයේ මහාචාර්ය මයුර සමරකෝන් මහතා විසින් පවත්වන දේශනයක් අතරතුර සමාජ විද්‍යාව අවධානය යොමුකරන ප්‍රධාන ක්ෂේත්‍ර යටතේ කළ කථාබහකදී මෙරට එක් එක් සමාජ කොටස් හි ඇවතුම් පැවතුම් ගැනද සාකච්ඡා කරනු ලැබීය. ඒ අනුව දකුණේ මිනිසුන්ගේ ආවේනික ආහාරයක් වූ මාළු ජාඩි දැමීම මෙන්ම මිරිස් මාළු සමඟ ගාන ලද පොල්  කෑම (ඇත්ත වශයෙන්ම හැම මාළුවක් සමඟ නොව බලයා,කෙලවල්ලා වැනි ඌෂ්ණ යැයි සැලකෙන මාළු වර්ගයක් සමඟ) ලංකාවේ අනෙක් ප්‍රදේශවලදී දැකිය නොහැකි බව මහාචාර්ය තුමා පවසා සිටියේය.එමෙන්ම උතුර දෙසට යොමුවූ කථාබහේදී ප්‍රභාකරන්ට පෙර  පැවති යාපනය මෙන්ම පශ්චාත් යුදමය යාපනය පිළිබඳව විස්තර කරනා අතර යාපන දෙමල වැසියන්ගේ වැසිකිලි පුරුදු ගැනද යම් තරමකින් සාකච්ඡා විය.අපේ ගම්බද පලාත්වල ඇතැම් මිනිසුන්ගේ වැසිකිලි වලට වතුර ගෙන යන භාජනයේ බැඳී ඇති කොළ පැහැති  දියසෙවෙල මඟින්ම අපි එම සෞඛ්‍ය ස්වස්ථාවය ගැන දක්වන ආකල්පය ප්‍රදර්ශනය නොවන්නේ දැයි අසා සිටි ඒ මහතා  ඊට වෙනස්ව යාපන වැසියන්ගේ නිවෙස්වල පිරිසිදු වැසිකිලි දැකිය  හැකි යැයි පවසා සිටියේය.

              මහාචාර්යතුමන්ගේ මෙම අදහස් දැක්වීමත් සමඟ මටද දෙමල මිනිසුන්ගේ වැසිකිලි භාවිතය පිළිබඳ මගේ අත්දැකීමක් ද සිහිපත් විය.ඒ මීට කලකට පෙර කොළුගැටයෙකුව සිටි අවධියේ තවත් මිතුරෙකු සමඟ ගාල්ලේ සිට තලවකැලයටත් එහා ඩයගම දක්වා මෝටර් සයිකලයකින් ගිය ගමනක පරිදිය.අපි රටතොට සිරි නරඹමින් නිවීසැනසිල්ලේ යමින් පළමු දින අවසානයේ  නුවර දළදා මාලිගාව අසල පිහිටි තරුණ බෞද්ධ සංගමයට අයත් විශ්‍රාම ශාලාවේ වෙන්කරගත් කාමරයක ලැඟුම් ගත් අතර ඊලඟ දින  ගත කළ යුතුව තිබුණේ ඩයගම සිටියාවූ අප දෙමල මිතුරෙකුගේ නිවෙසකය. නිවසක් කීවාට  කඩහිමියෙකු වූ ඔහු හා බිරිඳ පදිංචිය සඳහා භාවිතා කළේ ද කඩකාමරයේ පිටුපස කොටසකි.අපටද ඒ කඩයේම තැනක නවාතැන් පහසුකම් සලසා තිබුණ අතර එහිදී මගේ සිත තුල බුර බුරා නැඟුණ ගැටළුව වූයේ මෙහේ වැසිකිලි පහසුකම් කොහොම ඇතිද? යන්නය.ඉන්දියාවේ මිනිසුන්ගේ මලපහකිරීමේ පුරුදු ,වෙරළ තීරය ,මහමඟ හෝ අවශ්‍යතාවය අනුව ඕනෑම ස්ථානයක් ඒ සඳහා භාවිතා කිරීමට නොපැකිලීම ,ප්‍රසිද්ධ වැසිකිලිවල කුප්‍රසිද්ධ අපිරිසිදුකම දැන සිටි මා පසුතැවුනේ ඉන්දියාවෙන් පැවත එන මොවුන්ගේ තත්වය කෙසේ වේද යන්නය. මරන්නට ගෙන යන ගවයෙකු සේ ඔවුන්ගේ වැසිකිලිය වෙත ගිය මම පුදුමයෙන් පුදුමයට පත්වුනෙමි.නිවසින් බැහැර වෙනම කොටසක තිබූ මෙම වැසිකිලිය අවට පරිසරය දිනපතා අතුපතා ගා පිරිසිදු කරන බවක් පෙනුනි.උක්කුටික පෝච්චියක් යුක්ත  වූ වැසිකිලි කාමරයේ බිත්ති පාට දෙකකින් වර්ණ ගන්වා තිබුණ අතර ඒ වර්ණ දෙමළ ජනයා රුචි බවක් දක්වන දීප්තිමත් රතු හා  දීප්තිමත් කෙසෙල් දල්ලේ කොල පැහැයෙන් යුතු වූ බව අදටත් මතකය.එසේම එහි පාදම දෙපස  උතුරා යන ජලයෙන් යුතු සිමෙන්තියෙන් බඳින ලද වතුර ටැංකි දෙකක් තිබූ අතර ඒ අසල වතුර ගැනීම පිරිසිදු හා විවිධ ප්‍රමාණයෙන් යුතු සෙම්බු ,තාලි කිහිපයක් හා සබන් යනාදිය ද එහි තබා තිබුණි.එසේම මෙහි පිරිසිදු කටයුතු නිතිපතා සිදුකෙරෙන බව මනාව පැහැදිලි විය.

                                                     එසේම පසු කලෙක මේහා සමාන අත්දැකීමක් අනුරාධපුරයේදී ලැබුවෙමු.ඒ නිවෙසක වැසිකිලි සම්බන්ධව නොවේ.ප්‍රසිද්ධ වැසිකිලි සම්බන්ධයෙනි.ඒ  ත්‍රිකුණාමල දිස්ත්‍රික්කයේ මොරවැවටත් එහා ගමක රාජකාරී කළ වකවානුවකය.නිවාඩුවට ගෙදර ඇවිත් යලිත් රාජකාරියට  යාමේදී අපි එකල භාවිතා කලේ කොළඹ සිට ත්‍රිකුණාමලය හරහා යෑමේ පහසු මාර්ගය නොව දෙමල කොටි තර්ජන නිසා වැඩි ආරක්ෂාව පිණිස කොළඹ සිට අනුරාධපුරයට නයිට්මේල් දුම්රියෙන් ගොස් එතැන් සිට හොරොව්පතාන හරහා ත්‍රිකුණාමලය දෙසට යනාදි වූ මාර්ගයයි.ඉතින් මමත් මගේ තව මිතුරෙක් ද කොළඹ කොටුවේ සිට නයිට්මේල් දුම්රියට නැඟ  පසුදා උදෑසන හතර පමණ විට අනුරාධපුරයෙන් බැස ගන්නෙමු.අනුරාධපුරයෙන් හොරොව්පතානට යන මුල්ම බස්රථය පිටත්වන්නේ උදේ හතට පමණය.එතෙක් වෙලාවක් අතන මෙතන තැග් ගැහැමින් සිටින අපි  ප්‍රසිද්ධ වැසිකිලි විවෘත කරනා තුරු පුල පුලා බලා සිටින්නෙමු.මුලදී කොටුව දුම්රිය ස්ථානයේ වැසිකිලිය හා ගුණසිංහපුර වැසිකිලියට ගොස් තිබූ අපි ප්‍රසිද්ධ වැසිකිලියකට යනවාට වඩා මලබද්ධය සෑදී අපායට යෑම වඩාත් හොඳ වේ යැයි සිතා සිටි සමයකි මේ .එහෙත් මෙහි ඇතැම් වැසිකිලිවලට ගියවිට පුදුමයෙන් ඇහි බැම උඩ යන්නේය.එහි ඇතුල්වන ආලින්දය වැනි කොටසේ දේව රූප එල්ලා පහන් පත්තුකර,  දැඩි සුවඳක් ගෙන විශාල හඳුන්කූරු දල්වා තිබුණි.කැසට් රේඩියෝවක සුසර කර තිබූ රේඩියෝ චැනලයකින් දකුණු ඉන්දීය තාලවලින් යුතු සංගීතය ගලා එයි.වැසිකිලි මනාලෙස පිරිසිදු කර තිබූ අතර දෙමල ජාතිකයෙකු යැයි මනාව පෙන්නුම් කරන එය කලමනාකරණයකරන  පුද්ගලයා විටින් විට ඇතුලත තත්වය සොයා බලමින් සෝදා පවිත්‍ර කිරීම් ද කරන ලදී.තවද මුහුණ කට සේදීමට වෙනම සින්ක් එකක් හා ඒ අසල සබන් කැටයක් පමණක් නොව පවුඩර් ටින් එකකුත් තිබුණා මතකය. අපි ඇතැම් විට අවඥා සහගත නාම විශේෂණ පදයක් යොදමින් හඳුන්වන දෙමළ මිනිසෙකුගේ වෘත්තීය හැසිරීම මේ විය.

             මේවාට මඳක් වෙනස් ඊළඟ අත්දැකීම බදුල්ල පැත්තෙනි.ඒ සේවා ස්ථානයක මිතුරු මිතුරියන් පිරිසක් සමඟ වෑන් රථයක් කුළියට ගෙන ගිය විනෝද චාරිකාවකදීය.වෑන් රථය මුස්ලිම් ජාතිකයෙකුට අයත් එකක් වූ අතර රියදුරා වූයේ එකී හිමිකරුමය.ඔහුගේ නම ඉම්රාන් වූ බව යන්තම් මතකය.අපගේ රෑ නවාතැන ලෙස සැලසුම් කර තිබුණේ එක්තරා රජමහා විහාරයක විශ්‍රාම ශාලාවයි.නමුත් එහි නවාතැන් ගැනීමට සිතා එහි වැසිකිලි පහසුකම් දෙස බැලූ විට තරු විසිවිණි.නාසයක් ඇතිව ඒ දෙසට කිට්ටු වීමට  නොහැකි වූ අතර   අශූචි ගොඩවල් නොපාගා ඒ තුළට ඇතුල්වීමට කිසිඳු ඉඩක් තිබුණේ නැත.වැසිකිලි පේලියක්ම තිබුණ මුත් ඒ හැම එකකම තත්වය ඒ ආකාර විය.විශ්‍රාම ශාලාවේ නවාතැන් ගැනීමට හිත හදාගත නොහැකි මා නිදාගැනීම පිණිස වෑන් රථයට ආවෙමි.එහි සිටි රියදුරු ඉම්රාන් ‘ඇයි සර් මොකක්ද ප්‍රශ්ණය ?කියා ඇසුවේය.අපේ ප්‍රශ්ණය අසා සිටි ඔහු මෙලෙස පැවසීය.  “ඉතින් සර් අපි බාල්දියක් දෙකක් , තව කොස්සක් ඉදලක්   හොයාගෙන වැසිකිලියක් දෙකක් හොඳට හෝදලා ගනිමු.මමත් එන්නම්”

එතෙක් වේලා  අප්‍රසන්න ලෙස වැසිකිලි භාවිතා කළ විශ්‍රාම ශාලාවේ නවාතැන් ගත්තාවූ  උපාසක උපාසිකාවන්ටත්,යම් මුදලක්  පවා අයකරගන්නා නමුත් මේ නවාතැන් ගත්තාවූ ඇත්තන්ගේ අවම සනීපාරක්ෂාව ගැනවත් සැලකිල්ලක් නොදක්වූ ආයතන අධිපති සංඝරත්නයටත්,සිංහල ‍බෞද්ධයෙකු වීම ගැන මටත් යටිහිතින් ක්‍රෝධකරමින් සිටි මා මෙම කථාවෙන් උස්සා පොලවේ  ගැසුවා මෙන් විය. අවස්ථාවට උචිත ප්‍රයෝගික යෝජනාවක් ගෙන එන්නේ අන්‍ය ආගම් ඉවසන්නේ නැතැයි කියන ආගමකට අයත් අන්‍ය ජාතිකයෙකු විසිනි!

කෙසේ නමුත් ඒ කාර්යය වැලකී ගියේ අපට සිදුවී ඇති අකරතැබ්බය දැනගත් බදුල්ලේ වෙසෙන මිත්‍රයෙකු ඒ මහ රෑම අප ඔහුගේ නිවස වෙත කැඳවා එහි නවාතැන් සැපයූ හෙයිනි.

මේ සියල්ලටම වඩා අපූරු දෙය නම් දැන් Toilet, wash room නැතහොත් rest room ගැන උජාරුවෙන් කථාකරන බටහිර ජාතිකයන්ට වඩා බොහෝ කලකට ඉහතදී සිරුරෙන් බැහැර කරන අපද්‍රව්‍ය මනා පෙරීමක් සහිතව පරිසරයට හානිදායක නොවන ලෙස  බැහැර කිරීමක් ඇත්තාවූ තාක්ෂණයක් සහ  ශෛලමය වැසිකිලි කැසිකිලි ලෑලි පවා ආකර්ෂණිය හා අනර්ඝ කලාත්මක කැටයම් යොදා නිමකිරීමට හික්මීමක් තිබූ මුතුන්මිත්තන්ගෙන් පැවත එන ජාතියක වර්තමාන පරම්පරාව අප වීමයි.