අබේරත්න , කිලුටු කුමාරි හා මම (කෙටි කථාවකි-පළමු කොටස)
මම නාමල්තැන්නට මේ යන්නේ වසර දහ අටකට පසුවය. අනුරාධපුරයට ගොස් හොරොව්පොතාන හරහා පැමිණ මෙන්ම ත්‍රිකුණාමලයට ගොස් එතැන් සිට අනුරාධපුර පාර ඔස්සේද ගොස් තිරියාය හන්දියෙන් හැරී නාමල්තැන්නට යා හැකි අතර මෙවර මා තෝරා ගත්තේ එකළ වඩාත් අවදානම් වූ ත්‍රිකුණාමලය හරහා වූ ගමනයි.දැන් දිවා රාත්‍රි වෙනසක් නැතිව මේ මාර්ගයේ ගමනාගමන පහසුකම් පවතින බව දැනගත් විට මට සිහිපත් වූයේ මෙයට වසර විසිතුනකට පෙර එනම් අනූව දශකයේ මුල් භාගයේ වසරක මුල්වරට මේ පාරෙන් ගමනක යෙදුනු සැටියි.
දකුණේ පහළ කෙළවරේ වූ ගාල්ලේ සිට නැගෙනහිර පලාතේ උතුරු මායිමේ ගමකට කුළුදුල් රැකියාවට යෑම මට එකල වික්‍රමාන්විත ක්‍රියාවක් විය.ඇත්ත එය වශයෙන්ම රජය විසින් කළ බලකිරීමක් නොව හුදෙක්ම මාගේ තෝරාගැනීමක් විය.ඉදින් දිස්ත්‍රික්කයක් තෝරාගැනීමට ලබා දී තිබූ අවස්ථාවේ දී ත්‍රිකුණාමලය දිස්ත්‍රික්කය එක්වරම තෝරාගත් නමුදු පත්වීම ලැබූ නාමල්තැන්න ප්‍රදේශය එයට පෙර ලංකා සිතියමක වුවද දැක නොතිබිණි.අඩු ගණනේ එහි යා හැකි ආකාරය නොදැන සිටි මා එවකට කන්තලේ ප්‍රදේශයේ ගුරුවරියක ලෙස සේවය කරමින් සිටි මගේ යෙහෙළියකගෙන් උපකාර පතා සිටියෙමි.ඇය මා හට උපකාර කිරීමට ඉදිරිපත් වූ බැවින් මම මුලින්ම කන්තලේ බලා ගියෙමි.කෙසේ වුවද කන්තලේ සිටි මගේ යෙහෙළියගේ හිතවතුන් කිසිවෙකු නාමල්තැන්නට ගොස් නොතිබූ අතර ,මට එහි සේවය යෑමට සිදුවී තිබීම පිළිබඳව ඔවුහු බලවත් කම්පාවට පත්ව පත්වූහ.මක්නිසාද යත් නාමල්තැන්න වූ කලී එකල ඊනියා ඊළාම් රාජ්‍යයේ මායිම් ගම්මානයක් ලෙස ලකුණු වී තිබූ නිසාය.නමුත් සැබවින්ම මෙගම ඊළාම් සිතියමේ ලකුණු වී තිබුණේ මායිමේ නොව එයට බොහෝ ඇතුලතය!ඉදින් මෙහි හිතවතුන්ගේ මඟපෙන්වීම මත ඇත්ත වශයෙන්ම නාමල්තැන්නට නොගොස් අඩුගණනේ කන්තලේට මාරුවීමක් ලබාගැනීමට නිරර්ථක වූ වෑයමකද මම යෙදුන බව මෙහිදී කිවයුතුවේ.කෙසේ වුවද අන්තිමේදී වැඩ භාර ගතයුතු අවසන් දිනය එළඹුණෙන් මට අනිවාර්යයෙන් නාමල්තැන්නට යායුතු විය. දෛවයෝගයකින් මෙන් මෙහි කථානායක වන අබේරත්න මට මුණගැසුණේ එතැනිණි.
නාමල්තැන්න වැසියෙකු වූ අබේරත්න නැමති මගේ සගයාට ඇතිවූ රෝගී තත්වයක් නිසා එම ප්‍රදේශයේ ග්‍රාමීය රෝහල වෙතින් ළඟම පිහිටි ප්‍රධාන රෝහල වූ ත්‍රිකුණාමළය රෝහලට ඔහු යොමු කරනු ලැබුව තිබුණද ඔහු තමාගේම කැමැත්තෙන් කන්තලේ රෝහලට ඇතුළත්ව තිබුණි.මෙයට හේතුව එක්වරම මට පැහැදිලි නොවූ නමුත් නාමල්තැන්න යන පළමු දිනයේදීම අබේරත්න ඒ සඳහා පෙළඹුවූ කරුණු මට මනාව පසක් විය. අබේරත්න මා හට සම්බන්ධ කර දෙනු ලැබුවේ මගේ මිතුරියගේ නවාතැනේ හිමිකරුවන් විසිනි.එම පවුලේ එක් දියණියක් කන්තලේ ග්‍රාමීය රෝහලේ සාත්තු සේවිකාවක් ලෙස සේවය කරනු ලැබූ අතර මා මුහුණ පා සිටි ගැටළුව ගැන අවබෝධයෙන් සිටි ඇය විසින් අබේරත්නගේ විස්තරය දැනගත් පසුව ඔහු හා මා සම්බන්ධ කරනු ලැබීය.
ඉතින් ජනවාරි මාසයක අග දිනයක උදෑසනක අබේරත්න හා මම නාමල්තැන්නට යනු පිණිස කත්තලෙන් බස් රියක නැග වෙහෙසකර ගමනකින් පසුව ත්‍රිකුණාමල නගර බිහිදොර ඇත්තාවු අනුරාධපුර හන්දියෙන් බැස ගතිමු.දවස තවම නැවුම් වූ අතර ,වේලාව උදෑසන නමය පමණ විය.එහෙත් අබේරත්න බොහෝ කලබලව සිටියේය. “කීයද මහත්තයා වේලාව?”, යැයි බසයේදී කිහිප විටක්ම මගෙන් විමසා සිටි අතර, බසයෙන් බැස්සේද මාවත් ඇදගෙන යැයි කිව හැකි කලබලයකිනි. අනුරාධපුර හන්දියෙන් බැස ගත් පසු ඔහුගේ කලබලය තවත් වැඩිවූ අතර හන්දියේ ඒ අතට මේ අතට කිහිප විටක් දිව ගොස් එහි සිටි අයගෙන් යමක් විමසනු ද දක්නට ලැබුණි.අන්තිමේදී මැළවුණු මුහුණින් යුතුව මවෙතට පැමිණි ඔහු “හරි වැඩේනේ මහත්තයා බස් එක ගිහිල්ලනේ !” යනුවෙන් පැවසුවේය.මෙතෙක් පැමිණි ගමනේ වෙහෙසකාරී ස්වභාවය නිසා තෙහෙට්ටුවට පත්ව සිටි මට එය එතරම් පසුතැවිලි වන්නට කාරණක් සේ නොපෙණුනි.තේ කෝප්පයක් පානය කර නිවාඩු පාඩුවේ යා හැකියැයි හිත යටින් සතුටු වෙමින් මම එහිදී කියා සිටියේ ‘ඉතින් අපි ඊළඟ බස් එකේ යමු’ යි යනුවෙනි.මා උඩ ගොස් බිම වැටුණේ අබේරත්න ඊට දුන් පිළිතුර ඇසීමෙනි. “අද දවසට යන්නේ ඔය බස් එක විතරයි.ඊළඟ බස් එක ආපහු හෙට උදේට තමයි තියෙන්නේ!”
ඉනික්බිතිව මා ගල්ගැසී මෙන් සිටියදී ඔහු කඩියෙකු මෙන් හැසිරෙමින් පාරේ යන නොයෙකුත් වාහන වලට අත දමමින් ඒවා නවත්වා ගැනීමට උත්සාහ දැරීය.ඇතැම් වාහන නොනවත්නා යද්දී තවත් වාහනයක් මඳක් වේගය බාලකරනා අතර ඔහු හා යමක් පවසා නැවතත් ගමනේ යෙදෙනු මම ඔහේ බලා සිටියෙමි.අවසානයේදී වාහනයක් නවත්වා ගැනීමට ඔහු සමර්ථ විය. ඒ මාර්ග කම්කරුවන් පිරිසක් රැගෙන යමින් සිටි පිටුපස විවෘත තට්ටුවක් සහිත කුඩා ලොරියකි.තම ගමන් බෑගය ඒ තුළට විසිකළ අබේරත්න කඩිනමින් ඒ තුළට ගොඩවී මවෙතට අත දිගුකර විට එහි එල්ලුනු මා වහා ලොරි තට්ටුව වෙතට ඇද ගත්තේය.පවනට බඳු වේගයෙන් ධාවනය වන විවෘත රථ‍යේ ඇන්දක මා එල්ලී සිටියේ ඉතා අසීරුවෙනි.පාරේ තිබූ යෝධ වල ගොඩැලි මතින් පිම්මේ යනවිට මා එළියට විසිවී නොයෑම වැලකුණේ ප්‍රාතිහාර්යකින් මෙනි!කෙසේ වුවද එලෙස අප ගමන මඳ දුරකින් අවසන් විය.කම්කරුවන් අළුත්වැඩියා කළ යුතුව තිබූ මාර්ග කොටස වෙත පැමිණීමෙන් පසුව ලොරි රථය එතැන නතර කරන ලදී.දැන් අපි යළිත් මහත් පාළු ස්වභාවයක් ඉසුළු මහ පාරේ අප ගමන් බෑගයන් බිම තබා ඒ මත වාඩි වී වාහනයක් එනතුරු මඟ බලමින් සිටියෙමු.කෙසේ අපේ ගමනේ දෙවන පියවර ලෙස යාපනය බලා දිවෙන පිටි ලොරියක පිටුපස කුඩා ඉඩක වාඩිලා ගෙන තිරියාය හන්දිය තෙක් පැමිණි අතර එතැන් සිට පසුව දැනගත් පරිදි ගමනේ අනතුරුදායක කොටස හරකුන් ප්‍රවාහනය කරන ලොරි රථයකද කිලෝමීටර පහක පමණ දුරක් වූ අවසාන කොටස පාගමනින්ද තරණය කළෙමු.එසේම මා මෙතෙක් අත් නොවිඳි අත්දැකීමකටද මුහුණ දීමට සිදුවී තිබීම මගේ ගමනේ විඩාව දෙගුණ තෙගුණ කළේය. එය නම් පාරේ තිබු හමුදා සෝදිසි මාර්ග බාධකයන්ය.මා පැමිණි ගමනේ එවැනි මුරකපොළු පහ හයක් පමණ තිබූ අතර ඒ සෑම තැනදීම වාහනයෙන් බැස මද දුරක් පෝලිමේ ඇවිද ගොස් ගමන් මළු හා ශරීර පරීක්ෂාවකට ලක්විය යුතු විය.මඟීන් පරීක්ෂා කිරීමෙන් පසුව ආරක්ෂක හමුදා භටයන් වාහනය සෝදිසි කිරීමකට ලක් කරයි.එතෙක් අපි ආරක්ෂක සීමාවෙන් ඔබ්බේ රැඳී සිටිය යුතුය.වාහනය සෝදිසියෙන් පසු එය පැමිණිවිට එයට යළිත් ගොඩවිය හැකිවේ.සෑම මුරපලකදීම මේ සෝදිසි කිරීම් එතැනින් එහා මෙහා යෑමේදී සිදුකෙරේ.මුලින් පැවසූ පරිදි අබේරත්න කන්තලේ දී කියූ කථාව මනාව සක්සුදක් සේ පැහැදිලිව තිබුණි. “අපේ ගම් පළාත් වල ගමන් බිමන් හරි දුෂ්කරයි.ඒකයි මගේ මාමා කෙනෙක් ඉන්න කන්තලේට ඇවිදින් එහේ ඉස්පිරිතාලේ නැවතුණේ. එහෙම නැතිනම් ලෙඩාව බලන්න එහාටමෙහාට යන එක ගෙදර උදවියට මහ වදයක්.”
කැලෑ කුට්ටි අතරේ මැටි බිත්ති හෝ විශාල රතු ගඩොලින් බැද එහෙත් කපරාරු නොකරන ලද බිත්ති මත මානා හෝ ඉළුක් හෙවිලි කළ වහලින් යුතු නිවෙස්, දුහුවිල්ලෙන් හා ගොම වලින් පිරුණු බොරළු පාර ,දැඩි පෑවිල්ලෙන් හේ බා ගිය ගහකොළ, මහමඟ මැද්දේ පවා තැනින් තැන නිදැල්ලේ ලැග සිටින ගව රංචු, උඩුකය නිරුවත්ව හෝ හෙලුකොට්ටෙන්ම එහේ මෙහේ දිව යන පොඩි එවුන්, මා හඳුනාගත් අබේරත්න මෙන්ම කළු,කෙසඟ හා දැඩි හිරු රැසින් වියලී ගිය මුහුණින් හා ගතින් යුතු තවත් පිරිමි හා ගැහැණුන්ගෙන් යුත් එගමට ඇතුල්වන විට මට හැඟුණේ ස්පීල්බර්ග්ගේ ඉන්ඩියානා ජෝන්ස් චිත්‍රපටයක දැක්වෙන ආකාරයේ ගම්මානයකට සැබවින්ම පිවිසුණාක් මෙනි.කෙසේ වුවද නවාතැනක් සොයාගන්නා තුරු මා හට තම නිවසේ නවාතැන් දීමට ඉදිරිපත් වීම මට මහත් අස්වැසිල්ලක් විය.
අබේරත්නගේ නිවසද මා දුටු අනෙකුත් නිවෙස් මෙන් මැටියෙන් තනා ඉළුක් සෙවිලි කර තැනූවක් වුවද එයට පිටුසින් නව නිවසක් තැනීම සඳහා අත්තිවාරම් දමා වැඩ අරඹා තිබුණි.එය රජයේ ආධාර හා තම ශ්‍රමය මත නිම කෙරෙනා දඹ ගඩොලින් හා උළු වහලෙන් යුතුව තැනෙන කුඩා නිවසක් විය.කුඩා කුඹුරු කැබැල්ලක් පවුලේ උරුමයෙන් ලැබී තිබුණද අබේරත්නගේ පවුලේ ප්‍රධානතම ආදායම් මාර්ගය වූයේ ඔහු ග්‍රාමාරක්ෂක වෘත්තියෙන් ලබනා වැටුපයි.ඒ හැරෙන්නට අවට කැලෑවේ හොල්මන් කරනා කොටි ත්‍රස්තයන් මෙන්ම කැලෑවේ මර උගුල් හා වන අලින්ගෙන් සිදුවිය හැකි විපත් නොතකා දඩයමේ යෑමට නිර්භීත තැනැත්තෙකු වූ ඔහු විසින් දඩමස් ජාවාරමද සිදුකරන ලද බව පසුව දැනගන්නට ලැබුණි. අමු හෝ වියලන ලද ගෝන මස් සඳහා ප්‍රදේශයේ වැඩි ඉල්ලුමක් හා රුචිකත්වයක් පැවති අතර එය අබේරත්න කළ සුලභ සැපයුමක් විය.ප්‍රමාණවත් තරමට ගෝන මස් සපයා ගත නොහැකි වූ විට එයට කැලෑ හරකුන්ගේ මස් ද එක්කරනා බව විටෙක අබේරත්න මට පැවසූ අතර ගනුදෙනුකරුවන්ට ඒවා ගෝන මස් යැයි ඒත්තුගන්වනු පිණිස කපා ගෙන තිබූ ගෝන වලිගයක් එකී මස් සමඟ ප්‍රදර්ශණය කරන්නේ යැයිද ඔහු පැවසීය.ගෝන මස් පමණක් නොව කෑමට ගත හැකි ඕනෑම මසක් ඔහු විසින් සපයන ලදී.තලගොයින්,කොක්කුන් පමණක් නොව වැව් මාළු සැපයීමද අබේරත්න විසින් සිදුකරන ලද අතර මහ වැව වතුරෙන් පිරී ගිය විටෙක එහි කිමිද වරෙකට දෙදෙනා බැගින් විශාල මිරිදිය ඉස්සන් පණ පිටින් උන්ගේ අඩු වලින් අල්ලා රැගෙන විත් තරු පහේ හෝටලක සූපවේදීයෙකු පරදන අයුරින් මනා රසැති කට ගැස්මක් පිළියෙල කිරීමටද හේ සමත් කමක් දැක්වූවේය.
කෙසේ වුවද කැලෑ නිලධාරියෙකු වශයෙන් එබඳු තැනක විසීමේ අයෝග්‍යත්වයක් පවතී යැයි මට හැඟුණ හෙයින් ද, අබේරත්නගේ නිවසේ පැවති පැවති ආහාර පුරුදු මට පත්‍ය නොවූ බැවින්ද අමනාපයකින් තොරව ටික දිනකට පසුව වෙනත් නවාතැනක් කරා මම ගියෙමි.මේ වන විට අළුත් නවාතැනක් සොයාගැනීම අපහසු කරුණක් නොවුනේ ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලයට විවිධ නිලධාරීන් ලෙසින් හා අවට පාසල් සඳහා පත්ව පැමිණි සිටි ගුරුවරුන් ඇතුළු පිට පළාත් වලින් පැමිණ සිටි මා වැනිම තවත් කණ්ඩායම් දැන හඳුනා ගැනීමට ලැබීම නිසාය.ඉදින් අප කිහිපදෙනෙකු එක්ව ලෙහෙසියෙන්ම චමරියක් ඇති කරගැනීමට හැකි විය.
මේ අතර අබේරත්නගේ නිවසේ පදිංචිය අතහැර දැමීම සඳහා මා පෙළඹවූ තවත් හේතුවක් වූයේ අබේරත්න හා ඔහුගේ බිරිඳ අතර ඇතිවූ නිරන්තරව හා අනවරතව ඇතිවූ ගැටුම් හා කලකෝළහන්ය.අබේරත්නට නයිට් ඩියුටි නොවැටෙන සෑම දිනකම පාහේ සැන්දෑවේ හෝ රාත්‍රියේ ඔහු නිවසට ගොඩවන්නේ සුරාවෙන් මත්ව අවසිහියෙන් මෙනි.එතැන් පටන් කුමන හෝ කරුණක් මත මේ දෙමහල්ලන් අතර ඇතිවන ආරවුලක් රාත්‍රියේ දිගු වේලාවක් යනතුරු ඇසෙයි.අබේරත්නගේ බිරිඳ ද අබේරත්නට දෙවන නොවූවාය.ඇයද කටු අත්තක් සේ ඔහු සමඟ පැටලෙමින් කර්කෂ සේ ගැටුණාය. (………………………………………….ඊළඟ කොටසට)
මගේ කොළය 